Het Alfa-virus slaat geregeld genadeloos toe. Het enige ‘gevaarlijke’ virus dat we tolereren bij Prins. Ricardo van de Maat is één van de autogekken die werd overrompeld door de schoonheden uit Italië. Een Maserati Quattroporte was zelfs binnen handbereik, maar eenmaal bewust van de geweldige potentie van zijn Brera, verkoos hij de Alfa toch boven de drietand. Het kan verkeren…
“Ik stond al met één been in de Quattoporte totdat een geïnteresseerde naar mijn Brera kwam kijken. Nadat ik de garagedeur opende voor de kijker sloeg ineens de twijfel toe: was de Maserati wel écht mooier dan de Alfa? Het antwoord was nee. De rest is geschiedenis.”
Even voorstellen:
Ricardo van Maat is 29 jaar jong, woonachtig in het Twentse Rijssen (vlakbij de Sallandse Heuvelrug – een aanrader om rond te toeren) en al van kinds af aan idolaat van auto’s. Als shopmanager van een telefoonwinkel heeft hij overdag met een heel ander soort mobiliteit te maken. Reden te meer om zich buiten werktijd te focussen op zijn hobby: autorijden.
“Van de Ferrari’s en Lamborghini’s waar ik vroeg van droomde is het nog niet gekomen – de vele schaalmodellen uitgezonderd. Desalniettemin ben ik wél trouw aan Italië: naast de Brera rijd ik in een Fiat Seicento Sporting. Het spreekt voor zich dat die auto een stuk lichtvoetiger is. Maar je moet de Alfa Brera ook beschouwen als GT in plaats van een sportauto. Zeker in combinatie met de 3,2 liter V6 is het een heerlijke grand tourer. Daarom is de V6 wat mij betreft ook dé motor voor de Brera.”
Hoe de liefde voor Alfa opbloeide
Hij geeft het zelf al aan: de start van Ricardo’s auto-avontuur is als ‘vloeken in de kerk’. “Mijn eerste auto was een Audi A8. Niet de minste, zou je denken. Echter, ik vond de limousine tamelijk saai en bovendien bleek dit VAG-product onbetrouwbaar. Een kapotte versnellingsbak betekende het einde van de A3. Audi-fan als ik toen was kwam er een tweede (facelift), maar die bracht me helaas nog meer ellende. Het Audi-vuur in mij doofde langzaam.
De A3 werd een Golf 3 Cabrio en de Golf werd een Hyundai Excel, tot het moment dat ik besloot voor ‘meer auto’ te gaan. Een degelijke BMW 3 Serie, Mercedes-Benz C-Klasse of tóch een Audi A4 leken de meest voor de hand liggende kandidaten. Niets bleek minder waar: ik viel als een blok voor ‘underdog’ Alfa Romeo 159. Een Berlina. Ooit had ik het model eerder gezien; dat prachtige design met die drie ronde lampen naast elkaar aan elke zijde van het front stonden voor altijd op mijn netvlies gebrand. Waar ik de 159 destijds voor het eerst had gezien? Bij Prins! Dat kan haast geen toeval zijn…”
Prinselijke interieur upgrades
Terug naar het heden: de Alfa Romeo Brera 3.2. “Tsja, eenmaal het Alfa-virus te pakken kom je er onmogelijk weer vanaf. Moet je ook niet willen, trouwens. En zo verruilde ik de 159 op een dag voor een Brera: in veel opzichten vergelijkbaar met de sedan en toch zo anders. Het interieur bijvoorbeeld, dat is vrijwel een kopie.” Sinds Ricardo zijn Brera flink onder handen heeft genomen, is daar een einde aan gekomen. “Wat ik aan de auto heb veranderd? Wat niet?”
Voor het complete lederen/Alcantara binnenwerk en alle carbon interieurdelen shopte Ricardo bij onze collega Corné. “Hij heeft destijds heel goed met me meegedacht, alles perfect uitgelegd en aangeboden. Het voelde daarom goed om dit deel volledig door Prins te laten aanpakken. En eerlijk is eerlijk: het resultaat is er ook naar. Iedere keer als ik in mijn Brera stap denk ik: ‘wauw, dit is toch wel erg gaaf!’ Regelmatig krijg ik te horen dat het (leer) nog steeds als nieuw ruikt.” Naast heel veel leer, liet Ricardo diverse details met Alcantara bekleden. Waaronder de dakhemel, deurpanelen en A-, B- plus C-stijl. Kers op de taart zijn de verlichte instaplijsten en het nieuwe Android navigatiesysteem.
Rosso Alfa: van blits naar bleek
Daar bleef het echter niet bij. Zo is de techniek flink onder handen genomen. Hierbij werd veel vervangen: van velgen + banden tot aan cardanas, accu, aandrijfassen, remmen rondom en zelfs de brandstofpomp moest plaatsmaken voor een nieuw exemplaar.
Ook het optische deel werd door Ricardo kritisch bekeken. “In basis was het precies de uitvoering zoals ik hem wilde. Bovendien had ik de auto op deze kleur uitgezocht. En laat die kleur nou net voor problemen hebben gezorgd: de vorige eigena(a)r(en) waren beduidend minder punctueel met de Alfa omgesprongen, waardoor bijvoorbeeld het overspuiten van de lak in het verleden dramatisch slecht was uitgevoerd. De blanke lak ontbrak; het Rosso verkleurde hierdoor keer op keer.”
Optisch compleet vertroeteld
Opnieuw spuiten was onvermijdelijk. “MCW van der Meij voegde maar liefst 9 lagen lak toe aan de geheel kaal gemaakte carrosserie, en dat is nog exclusief grondverf. De detailing heb ik vervolgens uitbesteed aan de experts van Dino Carrozzeria. Deze partij zet echt een stapje extra als het om optische schoonheid gaat. Bodem, motorruimte, tapijten, leder, kunststoffen; werkelijk alles is gereinigd, gecoat, gepolijst en gestoomd. Ook aan de dubbele glascoating is gedacht. Om het helemaal af te maken werden stuurwiel en handremhendel bekleed met leder en kreeg het airbagkapje een Alcantara afwerking.
Tot slot is de Brera omgebouwd naar een Engelse SV6-spec, inclusief bijpassende emblemen om hem nóg specialer te maken. Al met al heeft dit hele project bijna een jaar geduurd, maar dan heb je ook wat! Nee, deze Alfa gaat voorlopig niet weg…”
Voor de liefhebbers: Ricardo’s Brera staat ook op film!
